Ο χειρότερος εφιάλτης μιας οικογένειας
Στον απόηχο της αφθονίας των ναρκοτικών, οι οικογένειες σε όλη την χώρα έχουν έναν κοινό εφιάλτη… οτί ένας από τους αγαπημένους τους θα πάρει υπερβολική δόση. Όποια οικογένεια επιρεάστηκε από τα ναρκωτικά ξέρει πολύ καλά τον φόβο που χτυπάει σαν σοκ εκείνον κάθε φορά που ακούγεται το τηλέφωνο ή ένα ασθενοφόρο περνάει. Αυτό το συναίσθημα μπορεί να δυσβάσταχτο, ειδικά όταν οι αγαπημένοι τους έχουν υποβληθεί σε θεραπεία αρκετές φορές, αλλά πάλι καταλήγουν στην κακοποίηση των ναρκοτικών μετά την ολοκλήρωσή τους ή αρνούνται εντελώς οποιαδήποτε βοήθεια. Αυτό που που οι περισσότερες οικογένειες φοβούνται έχει γίνει πραγματικότητα σε πολλές άλλες : ένας από τους αγαπημένους τους χάνει την μάχη ενάντια στον εθισμό τους και γίνεται ένα ακόμη σημείο σε μία θλιβερή στατιστική αναφορά.
Ένα άτομο μιλάει για μία φορά που ένα μέλος της οικογένειας πήρε υπερβολική δόση:
“Αφού έμεινε καθαρός για 2 μήνες, ολοκληρωτικά έχασε τον έλεγχο και επέστρεψε στην βελόνα. Είχε βαρέσει ηρωίνη περιστασιακά για σχεδόν 3 χρόνια. Ωστόσο, δεν είχε καμία διαφορά όταν η βελόνα καρφώθηκε στο χέρι του, οπότε δεν είχε καμία ευκαιρία. Μόλις φτιάχτηκε μπήκε στο δωμάτιο οπού βρισκόμουν. Πήγε να κάτσει και έπεσε από την καρέκλα κάτω, δεν κουνήθηκε και το πρόσωπό του άρχησε να γίνεται πράσινο. Έμοιαζε οτί επρόκειτο να παιθάνει. Πετάχτηκα όρθιος και έτρεξα πάνω του. Δεν ανέπνεε.
“Η καρδιά μου σταμάτησε, αυτός είναι εκείνος με τον οποίο μεγάλωσα μαζί, και τώρα βρίσκεται ξαπλωμένος στο πάτωμα και το μόνο που ήλπιζα ήταν οτί θα επιβίωνε. Φώναξα τον φίλο μου που βρίσκονταν στο άλλο δωμάτιο και αρχίσαμε να του δίνουμε C.P.R. . Κάλεσα επίσης το 112. Φαίνονταν οτι χειροτέρευε κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε.Το πρόσωπό άλλαξε από το πράσινο στο χαριτωμένο και έκλαιγε, και αφρός άρχησε να βγαίνει από το στόμα και τη μύτη του. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν οτι δεν μπορούσε να πεθάνει μπροστά μου, έπρεπε να τον κάνουμε να αναπνεύσει.
“Συνεχίσαμε να του κάνουμε C.P.R. για 12 λεπτά. Ήταν τα μεγαλύτερα 12 λεπτά της ζωής μου.Εξακολουθούσε να μην αναπνέει και έγινε περισσότερο χλωμός καθός τα λεπτά περνούσαν. Συνιδητοποίησα οτί ίσως δεν μπορούσε να πάρει ανάσα στα πνευμόνια εξαιτίας όλου αυτού του αφρού και εμετού που έβγαλε. Πήρα την απόφαση και κάρφωσα ένα στυλό στον λαιμό του και άρχησα να φυσάω, ήμουν πρόθυμος να δοκιμάσω τα πάντα εκείνη τη στιγμή.
“Φαίνονταν οτί η αναπνοή του ήταν πολύ αδύναμη και σχεδόν ανύπαρκτη, αλλά ήταν εκεί. Σύνέχισα να του κάνω C.P.R., επίδή έπρεπε να τον κρατίσω ζωντανό έως ότου το ασθενοφόρο έφτανε. Επιτέλους, το ασθενοφόρο ήρθε και οι άνθρωποι του έδωσαν ένα αντίδοτο.Ξύπνησε. Δεν υπήρξα ποτέ τόσο ανακουφισμένος και φοβισμένος την ίδια στιγμή σε ολόκληρη τη ζωή μου. Ποτέ δεν σκέφτομαι ότι η εικόνα του θα εξαφανιστεί, αλλά χαίρομαι που αντέδρασα αρκετά γρήγορα για να τον βοηθήσω. Αν δεν είχα καλέσει για το ασθενοφόρο, δεν θα ήταν μαζί μας σήμερα“.
Αυτό το σενάριο λαμβάνει χώρα πολλές φορές το χρόνο σε όλη τη χώρα. Χιλιάδες άνθρωποι είναι επί του παρόντος εθισμένοι στα ναρκωτικά και οι αριθμοί αυξάνονται μόνο.
Ο μόνος τρόπος για να καταπολεμηθεί αυτό είναι η εκπαίδευση και η αποκατάσταση. Ποτέ δεν ξέρεις πότε το επόμενο fix του/της εξαρτημένου/ης γίνεται το τελευταίο του/της. Λάβετε βοήθεια πριν να είναι πολύ αργά. Βρείτε ένα κέντρο θεραπείας που τους φροντίζει καλύτερα και να τους ξεκινήσει θεραπεία.
